به گزارش خبرنگار مهر، طبق تعریف آماری، افراد دارای «اشتغال ناقص» شامل تمام شاغلانی است که به دلایل اقتصادی نظیر رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کار بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و به هر دلیل دیگری، کمتر از 44 ساعت در هفته کار میکنند و خواهان و آماده برای انجام کار اضافی در هفته هستند؛ به عبارتی این افراد به دلایل مختلف مجبور هستند کمتر از نرم استاندارد در هفته کار کنند. نوع فعالیت این افراد تحت عنوان اشتغال ناقص شناخته میشوند.
طبق گزارش مرکز آمار ایران، 9.5 درصد از جمعیت شاغل در کشور یعنی 2 میلیون و 242 هزار و 475 نفر طی سال 1401 دارای اشتغال ناقص بودند که این سهم در سال 1400، 10.2 درصد معادل 2 میلیون و 380 هزار و 13 نفر بوده است. بنابراین میزان اشتغال ناقص در سال 1401 نسبت به سال 1400 معادل 0.7 درصد کاهش یافته است.
از مجموع جمعیت دارای اشتغال ناقص، سهم مردان 10.4 درصد و سهم زنان 11.2 درصد است. به این ترتیب 2 میلیون و 76 هزار و 982 نفر از جمعیت اشتغال ناقص را مردان و 165 هزار و 493 نفر را زنان به خود اختصاص دادند.
لازم به ذکر است، با توجه به اینکه در ماده 51 قانون کار، صراحتا عنوان شده مجموع ساعات کار مشمول این قانون در هر هفته نباید از 44 ساعت تجاوز کند، بنابراین غالب کارفرمایان شاغلان ناقص، به این تفسیر که حداقل ساعت کار در هفته باید 44 ساعت باشد، از ارايه خدمات و مزایای قانون کار و تامین اجتماعی به نیروی کار خود سر باز میزنند.
میزان اشتغال ناقص | 2 میلیون و 242 هزار و 475 نفر |
سهم مردان | 2 میلیون و 76 هزار و 982 نفر |
سهم زنان | 165 هزار و 493 نفر |