به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری برنا، نرخ بیکاری، شاخص مهمی است که از آن، جهت تعیین سلامت اقتصاد در زمان تنظیم سیاست‌های پولی استفاده می‌شود.
نرخ بیکاری، درصدی از جمعیت مایل به اشتغال بدون شغل است. در زمان وخامت اوضاع اقتصادی و کمیاب بودن موقعیت‌های شغلی، انتظار افزایش نرخ بیکاری وجود دارد.
مرکز آمار ایران که چند ماهی از انتشار شاخص‌های اقتصادی عقب مانده بود؛ حالا به نوبت داده‌های آماری را روی وبسایت خود منتشر می‌کند.
اخیرا هم نرخ بیکاری سال 1401 توسط این مرکز اعلام شد که نسبت به سال 1400 با کاهش 0.2 درصدی همراه بود؛ یعنی 9 درصد.
در ضمن، جزيیات این گزارش نشان می‌دهد که نرخ بیکاری در هشت استان دورقمی است. در این بین، استان سمنان با نرخ بیکاری 6.4 درصدی دارای کمترین و استان هرمزگان با نرخ 15.3 درصدی بیشترین نرخ بیکاری را به نام خود ثبت کرده‌اند.
نگاهی به نرخ بیکاری 1401 نشان از این دارد که نرخ بیکاری به 9.0 درصد رسیده است.
در ادامه این گزارش آمده که در سال 1401، به میزان 40,9 درصد جمعیت 15 ساله و بیشتر از نظر اقتصادی فعال بوده‌اند، یعنی در گروه شاغلان یا بیکاران قرار گرفته‌اند.
بررسی استانی نرخ بیکاری حکایت از این دارد که این شاخص در هشت استان دو رقمی شده است. بیشترین نرخ بیکاری مربوط به استان هرمزگان است با حدود 15 درصد بوده. کمترین هم متعلق به استان سمنان با 6.4 درصد است.
بعد از استان هرمزگان، استان کرمانشاه با 14.2 درصد و استان کردستان با 13.7 درصد دارای بیشترین نرخ بیکاری هستند.
بعد از استان سمنان هم زنجان 6.7 درصد و استان‌های قزوین، خراسان رضوی و مرکزی هر سه با 7.3 درصد؛ کمترین نرخ بیکاری را به خود اختصاص داده‌اند.
بر اساس این گزارش، «بیکار» (Unemployed) شامل کسانی است که شاغل نشده‌اند و آماده کار هستند و اخیرا برای یافتن شغل، دست به جستجو زده‌اند. این گروه همچنین شامل کسانی می‌شود که منتظر فراخوان برای بازگشت به شغلی که آن‌ها را اخراج کرده بود، هستند.
همچنین طبق تعریف، نیروی کار برابر مجموع افراد شاغل و بیکار است.
تعداد افراد بدون کار + تعداد افراد شاغل = نیروی کار
در بررسی جدیت مسيله بیکاری، توجه به بلندمدت یا کوتاه‌مدت بودن آن بسیار مهم است. در صورت کوتاه‌مدت بودن بیکاری، این مورد ممکن است به عنوان مسيله‌ی بزرگی در نظر گرفته نشود.
ممکن است نیروهای کاری در هفته‌های سپری‌شده بین شغل‌های مختلف، مشاغلی با همخوانی بیشتر با سلایق و استعدادهای خود را جستجو کنند.
در صورت بلندمدت بودن بیکاری، امکان دارد آن را مسيله‌ای جدی به حساب بیاورند. نیروی کاری که ماه‌ها بدون شغل بوده است، بیشتر از سایر افراد در معرض رنج بردن از دشواری‌های اقتصادی و روانشناسانه است.
