به گزارش اقتصادآنلاین؛ براساس گزارش روابط عمومی اندیشکده حکمرانی شریف 3شنبه 10 آبان ماه اولین نشست از سلسله نشست‌های تجربه‌نگاری تنظیم‌گری با موضوع «بررسی تجربه‌ی تنظیم‌گر رقابت در ایران» با حضور جناب آقای احمد داوودی «نایب رییس سابق شورای رقابت» به همت باشگاه تنظیم‌گری ایران در سالن جلسات اندیشکده حکمرانی شریف برگزار شد.
فعالیت‌های تنظیم‌گری باید از تصدی‌گری و سایر وظایف نهادها تفکیک شود.در ابتدای این نشست احمد داوودی اظهار داشت: در کشور ما تنظیم‌گران زیادی وجود دارند که غالبا در درون دستگاههای دولتی مربوط به خود قرار گرفته‌اند و بیشتر بر رفع مشکلات دستگاه متبوع خود متمرکز هستند. به‌عنوان مثال شرکت راه‌آهن، هم وظیفه تنظیم‌گری را انجام می‌دهد و هم تصدی‌گری را برعهده دارد، یا هیيت تنظیم بازار برق، به نظر می‌رسد بیشتر مصالح دستگاه مربوطه خود را در اولویت قرار می‌دهد تا اینکه وظایف واقعی و خالص تنظیم‌گری صنعت را مورد توجه قرار دهد. وی افزود: در واقع فعالیت‌های تنظیم‌گری تعارض‌های بسیاری با فعالیت تصدی‌گری این نهادها دارد و تنظیم‌گران بهتر است بیشتر مصالح صنعت و حوزه تنظیم خود را مورد توجه قرار بدهند تا اینکه به منافع دستگاههای متبوع خود توجه کنند، به همین منظور نیاز است که فرهنگ تنظیم‌گری تقویت شود تا تنظیم‌گران بر این وظایف متمرکز شوند. به همین علت، شورای رقابت در طول این سال‌ها، تلاش‌هایی برای تاسیس نهادهای تنظیم‌گر مستقل داشته که هر بار با مخالفت دولت مواجه شده و این امر تا به امروز میسر نشده است.
دولت‌ها به تناسب رضایت از شورا به آن بودجه اختصاص می‌دهند!نایب رییس سابق شورای رقابت در ادامه بیان کرد: از آنجایی که اعضای شورای رقابت غیرقابل عزل هستند، بنابراین، شورا همواره از استقلال خود بهره برده است و حقیقتا در طی دو دوره‌ی اخیر، تحت تاثیر مراجع مختلف و قدرت‌های اقتصادی قرار نگرفته است. اما نکته حايز اهمیت بحث استقلال مالی شورا است. شورای رقابت همواره منتظر تخصیص بودجه از سوی دولت است و دولت‌ها به تناسب آنکه از رویکرد شورا راضی باشند یا نباشند به شورا بودجه اختصاص می‌دهند.
او گفت: از طرفی دیگر، به‌دلیل آنکه حیطه مسايل شورای رقابت گسترده است، لازم است توانایی داشته باشد به تناسب اقتضايات از متخصصین بیرونی در حوزه‌های مختلف استفاده کند اما مقررات مالی و استخدامی دولتی حاکم بر مرکز ملی رقابت چنین امکانی را نمی‌دهد. مسيله استقلال مالی و تشکیلاتی در پرونده‌های گوناگونی منجر به ضعف در کارشناسی دعواها و مسايل مختلف شده بود. بسیاری از فعالیت‌های شورا مثل تهیه‌ی دستورالعمل، یک امر تخصصی است. یک دستگاه کوچک دولتی که دايما می‌خواهند آن را کوچک نگهدارند، از پس چنین مسايلی برنمی‌آید. بزرگ‌شدن شورا و مرکز ملی رقابت لزوما مثبت نیست اما امکان آنکه از متخصصین بیرونی استفاده شود باید در قوانین مالی، اداری و استخدامی دیده شود.
وی افزود: همچنین شورای رقابت طرح‌هایی برای تنوع تامین مالی خود به دولت ارايه کرده است، مثل آنکه میزانی از جریمه‌ها و دعواهایی که آثار مالی دارد به هزینه‌های شورا اختصاص یابد که همواره با مخالفت دولت مواجه شد و دستگاههای دولتی عزم جدی داشته‌اند تا تغییراتی در جهت بهبود استقلال مالی و ساختاری شورا صورت نگیرد.
دستگاههای دولتی، در برخی موارد رو به خنثی‌سازی تصمیمات شورا می‌آورند.احمد داوودی ابراز داشت: دستگاههای دولتی بعضا در مواقعی که تصمیمات شورا را مخالف سیاست‌های خود می‌دانستند تلاش می‌کردند تا تصمیمات شورا را خنثی کنند. به‌عنوان مثال در صنعت پتروشیمی، بالادستی‌های پتروشیمی در کشور محصولات اصلی را در یک وضعیت انحصاری تولید می‌کنند و مبدا تولید در این صنعت، تنوعی ندارد. این امر برای صادرات مشکل‌زا نیست اما صنایع پایین‌دستی، از منظر دسترسی به بازار و قیمت با مشکل مواجه بوده‌اند. شورای رقابت وقتی قصد داشت در این موضوع وارد شود، وزارت صمت به‌طور جدی وارد شد و وزیر در جلسه‌ی شورا اذعان داشت «من هر کاری لازم باشد می‌کنم تا شما وارد این مسيله نشوید». وقتی شورا کار خود را در این موضوع انجام داد، وزیر از طریق یک شکایت در دیوان عدالت اداری تصمیم شورا را متوقف کرد و طی یکی دو سال توقف در کار، صنایعی که منافع داشتند، وضعیت نامناسبی در بازار ایجاد کرده‌اند و از این فرصت بیشترین استفاده را بردند.
وزارت‌خانه‌ها، همواره با تاسیس نهاد تنظیم‌گر مستقل، مخالفت کرده و می‌کنند.داودی بیان کرد: مسيله‌ای که وجود دارد این است که اقتصاد ما کماکان در بخش‌های زیادی دولتی است، بنابراین، دستگاههای دولتی به شکل جدی با تضاد منافع مواجه هستند، در صورتی که تنظیم‌گر نباید درگیر تضاد منافع باشد. وزارت صمت وقتی در بسیاری از حوزه‌ها ورود تصدی‌گرایانه دارد، چطور می‌تواند رگولاتوری را برعهده بگیرد؟ یا وزارت نفت و نیرو چطور می‌توانند یک تنظیم‌گر بی‌طرف باشند؟ به همین دلایل است که قانون اجرای سیاست‌های کلی اصل 44، به این مسايل توجه داشته و در آنجا ذکر شده است که گروه 2 حداکثر تا 20 درصد باید دولتی باشند و گروه 1 اساسا نباید دولتی باشند.
وی افزود: امروزه ما با وضعیتی مواجه هستیم که وزارت‌خانه‌هایی که خود درگیر تضاد منافع هستند، با ایجاد نهاد تنظیم‌گر مستقل مخالفت کرده و می‌کنند و همچنین تصمیمات شورای رقابت را که با سیاست‌های آنان در تضاد است، به نوعی دیگر خنثی‌سازی می‌کنند.
کشور نیازمند تنظیم‌گران مستقل است.داوودی در ادامه گفت: پس از گذشت مدتی از فعالیت شورای رقابت، ما به این امر پی‌بردیم که انحصارات در کشور بسیار گسترده‌تر و متنوع‌تر از چیزی است که فکر می‌کردیم و شورای رقابت که یک نهاد عام است نمی‌تواند در همه حوزه‌ها وارد شود. به همین منظور ما جلسات متعدد و زمان زیادی بر این مسيله گذاشتیم تا مطابق قانون بخشی از وظایف خود را به نهادهای مستقل تنظیم‌گر تفویض اختیار کنیم و شورای رقابت تنها وظیفه داشته باشد که مصوبات این تنظیم‌گران را از منظر قوانین رقابت مورد بررسی قرار دهد. بنابراین ما به چند اساسنامه و ساختار رسیدیم که تنظیم‌گران مستقل در چند حوزه ایجاد شوند که همه این‌ها در مرحله‌ی آخر با مخالفت دولت رو به رو و متوقف شد.
شورای رقابت بهره کافی از ابزارهای اجتماعی تنظیم‌گری نبرده است.نایب رییس سابق شورای رقابت اظهار داشت: قانون اجرای سیاست‌های کلی اصل 44 ابزارهای مناسبی را در اختیار شورای رقابت قرار داده است. اما در زمینه استفاده از این ابزارها می‌توان دو دسته را برشمرد.
دسته اول، ابزارهایی که خود شورا از آن ظرفیت استفاده نکرده است، مثل ابزارهای اجتماعی، آگاه‌سازی و اقناع افکار عمومی.
دسته دوم، ابزارهایی که شورا به آنان ورود کرده است اما با ممانعت و عدم همکاری سایر دستگاه‌ها خنثی‌سازی صورت گرفته است. مثل برخی دستورالعمل‌های تنظیم بازار یا برخوردهای قضایی با متخلفین. مطابق با قانون، مراجع دادگستری باید اجرای احکام قضایی شورا را پی بگیرند و در این زمینه قوه قضاییه کاملا دچار عدم همکاری با شورا است. شعب اجرای احکام قوه‌ی قضایی در هیچ موردی همکاری مناسبی با شورا نداشته است. ما جلسات متعددی با روسای دستگاه قضا داشته‌ایم که آن‌ها نیز در برخی موارد دستور دادند یا حتی در موردی بخشنامه بسیار خوبی تدوین کردند اما ما هیچ‌وقت در عمل، همکاری مناسبی در اجرای احکام ندیدیم.
قانون اجرای سیاست‌های کلی اصل 44، فرزند ناخواسته‌ای در نظام حکمرانی و اقتصادی کشورداودی با اشاره به اینکه قانون اجرای سیاست‌های کلی اصل 44 یک فرزند ناخواسته در نظام اقتصادی و حکمرانی کشور است که هم‌اکنون همه با آن درگیرند و نمی‌دانند که چه مواجهه‌ای باید با آن داشته باشند، افزود: این قانون از زمانه خود جلوتر بوده و به دنبال تغییر در نحوه مدیریت و اقتصاد کشور بوده و تجارب 30 سال ما در زمینه‌ی اقتصاد و حکمرانی در این قانون آمده است و به نوعی سیاست‌های کلی اصل 44، نقض اصل 44 است. به این معنی که ما بعد از سی سال تجربه فهمیدیم که باید مسیر متفاوتی را طی کنیم، اما همه‌ی این مواردی که گفته شد نشان از این موضوع دارد که این قانون شبیه تیری است که زمانی از یک کمان در رفته است. در همین دوره‌ی اخیر این نکته حايز اهمیت است که با گذشت نه ماه از تعطیلی دوره‌ی قبلی شورای رقابت، این شورا در دوره‌ی جدید کماکان حالت رسمی پیدا نکرده است و 9 نفر عضو معرفی شده دارد، در حالی‌که طبق قانون جلسات شورا با 10 نفر رسمیت پیدا می‌کند.
برای تاسیس تنظیم‌گران مستقل و متخصص چه باید کرد؟احمد داوودی با بیان اینکه برای تاسیس تنظیم‌گران بخشی مستقل باید اختیار ایجاد را از دولت گرفته و به مجلس واگذار کنیم، چون دولت همواره با این مخالف بوده و تاسیس نهاد تنظیم‌گر مستقل از این راه میسر نمی‌شود، ادامه داد: به نظر ما این مهم است که اولا این تنظیم‌گران بخشی مستقل با اختیارات گسترده‌تری تاسیس شود و نه تنها رقابت بلکه در زمینه‌ی مجوز و مسايل فنی فعالیت انجام دهند. دوما خود اختیار تاسیس آن با مجلس باشد نه دولت. سوما آنکه شورای رقابت به‌عنوان دادگاه رقابت شناخته شود و یا چک و بالانس مصوبات تنظیم‌گران بخشی را تنها از منظر رقابت انجام دهد و به نحوی نسبت شورای نگهبان با مجلس را ما میان تنظیم‌گران بخشی و شورای رقابت داشته باشیم، با این پیش فرض که شورای رقابت تنها از منظر رقابت و رفتارهای انحصارگرایانه ورود کند و یا نقش دادگاه و رسیدگی به شکایات را برعهده گیرد.
لزوم تاسیس شبکه تنظیم‌گری ایراناو در پایان اظهار داشت: شبکه‌ی تنظیم‌گری در نبود دیگر شکل‌های قانونی می‌تواند تنظیم‌گران را تجهیز کند و با اشتراک دانش، تعمیق مبانی تيوریک بیشتری را صورت دهد. راه‌اندازی چنین شبکه‌ای می‌تواند با تبادل تجربیات و انتقال سخنان صاحب‌نظران تنظیم‌گری، تنظیم‌گران گوناگون را با موضوعات تخصصی رگولاتوری درگیر کند و باعث شود تنظیم‌گران به مبانی تنظیم‌گری بیشتر از روزمرگی اداری خود توجه کنند.