روزنامه «جهان‌صنعت» طی یادداشتی با عنوان روحانی و نوبخت، تسلیم یا ترفند در شماره امروز خود نوشت: کسانی که بیننده مناظره تلویزیونی کاندیدا‌های انتخابات ریاست‌جمهوری در سال 1392 و نیز 1396 بودند، هرگز یادشان نمی‌رود حسن روحانی و محمدباقر قالیباف چقدر صاف و پوست‌کنده به حساب و کتاب هم رسیدند و هر کدام دیگری را به فساد متهم کردند.
این دو نفر که هیچ خط قرمزی را برای دیگری باقی نگذاشتند شاید نمی‌دانستند در زمستان 1399 هرکدام رییس یک قوه شده و حالا بر سر بودجه به جان هم افتاده‌اند. حالا در دوره‌ای که کشور ایران به دلیل تحریم صادرات نفت و کاهش رشد اقتصادی و بی‌پولی شهروندان در بدترین دوره مالی- اقتصادی به سر می‌برد، این دو جنگجوی کهنه‌کار به جای اینکه فکری به حال کشور و مردم بدبخت کنند دنبال ادامه نبرد هشت سال پیش هستند.
یکی از بهترین جا‌ها برای دعوای این دو نفر داستان تلخ بودجه است. چرا؟ چرا بهترین محل برای یقه‌گیری و نشان دادن ناتوانی طرف دیگر نقطه جوش بودجه 1400 است؟ چون هر دو رییس خوب می‌دانند با کاهش و سقوط صادرات نفت، دخل بودجه از خرج آن عقب مانده است و از هر جای خرج که بخواهند بزنند، احتمال افزایش نارضایتی وجود دارد. از طرف دیگر روحانی می‌داند در سال آینده از نیمه دوم دیگر مسوولیت پاسخگویی ندارد و به نوبخت دستور داده با دست و دلبازی بودجه را ببندد و قالیباف که خود را رییس‌جمهور می‌پندارد می‌خواهد جلوی این کار را بگیرد.
از اول آذرماه تا امروز این دو رییس قوه و هواداران‌شان به ویژه از طرف هواداران قالیباف هر چه خواسته‌اند گفته و حتی رییس دولت را متهم کردند که با ارايه این لایحه قصد فروپاشی اقتصاد را دارد.
حالا که نزدیک 40 روز است لایحه بودجه در اختیار مجلس است و دولت نیز می‌گوید آن‌ها اختیار دارند بدون دست زدن به شاکله بودجه، هر تغییری لازم است را بدهند شاهد مجادله لفظی دو رییس قوه هستیم. قالیباف به تازگی روی یک نقطه انگشت گذاشته است که مردم خوش‌شان می‌آید و اینکه لایحه دولت به نفع دلال‌ها تهیه شده و مجلس می‌خواهد آن را به نفع مردم کند و البته هیچ توضیح دیگری نمی‌دهد که چگونه بودجه‌ای که بنا به قول خود قالیباف درآمد‌های آن روی آب بنا شده است را می‌خواهد از چنگ دلال‌ها بیرون آورد و به نفع مردم کند.
یک گزارش منتشر شده از سوی مجلس نشان می‌دهد کمیسیون تلفیق 26 مصوبه داشته که در توضیح آن‌ها نکاتی دیده می‌شود که به نظر می‌رسد با لایحه بودجه ارايه شده از سوی دولت تفاوت‌های معناداری دارد. آیا تاوان دعوای تاریخی قالیباف و روحانی را باید لایحه بودجه بدهد؟
سکوت معنادار سازمان برنامه و بودجه در برابر این همه دگرگونی چیست؟ آیا نوبخت و روحانی تسلیم شده‌اند و باور کرده‌اند که اعضای کمیسیون بهتر از آن‌ها بودجه‌نویسی بلدند و اعتراف می‌کنند که لایحه‌شان به درد نمی‌خورده است؟ با شناختی که از روحانی و نوبخت داریم، بعید است از این منظر به تغییرات نگاه کنند و لابد با صدور یک بیانیه از خود سلب مسوولیت می‌کنند و خواهند گفت مطیع مصوبه مجلس خواهند بود و همه گره‌های کور اقتصاد را به مجلس نسبت خواهند داد.
