روسیه در کوتاه­‌مدت گزینه جایگزینی غیر از ایران ندارد

روسیه در کوتاه­‌مدت گزینه جایگزینی غیر از ایران ندارد

بر اساس یک تحلیل کارشناسی، تنها گزینه جدی روسیه به‌ویژه در کوتاه مدت، صادرات گاز طبیعی به بازار جنوب آسیا و خاورمیانه است؛ چرا که افزایش صادرات به چین و افزایش صادرات از طریق ال. ان. جی زمان‌بر بوده و همچنین با محدودیت‌های سیاسی و فنی مواجه است. در این راستا، ایران به علت موقعیت جغرافیایی و روابط سیاسی مناسب و همچنین وجود زیرساخت های قابل بهره‌برداری، بهترین گزینه برای صادرات گاز روسیه به شمار می‌رود. البته باید توجه داشت که در صورت گذر زمان و محقق نشدن تجارت گاز ایران با روسیه، ممکن است روسیه مسیرهای دیگر به بازار جنوب آسیا و خاورمیانه به ویژه مسیر افعانستان-پاکستان را پیگیری کند.

به گزارش ایسنا، میزان ذخایر اثبات شده گاز طبیعی روسیه تا پایان سال 2020 حدود 37.4 تریلیون متر مکعب بوده که 19.9 درصد از کل ذخایر گاز طبیعی جهان را به خود اختصاص می ­دهد و بزرگترین دارنده ذخایر گاز طبیعی جهان است. این کشور در سال 2021 مقدار 701.7 میلیارد متر مکعب گاز طبیعی تولید کرده که 474.6 میلیارد متر مکعب آن به مصرف داخل رسیده، روسیه در سال 2021 مقدار 15.1 میلیارد متر مکعب واردات و 241.3 میلیارد متر مکعب صادارت گاز طبیعی داشته که بخش اعظم گاز صادراتی این کشور به مقصد اروپا بوده است.

از طرفی در سال 2021، کل واردات گاز طبیعی اروپا 390.5 میلیارد متر مکعب بوده که 303.8 میلیارد متر مکعب توسط خط لوله و 86.6 میلیارد متر مکعب به صورت ال. ان. جی بوده است. سالیانه حدود 150 تا 190 میلیارد متر مکعب گاز یعنی 35 تا 40 درصد  نیاز مصرفی گاز اروپا از روسیه تامین می­‌شده است. این حجم گاز عمدتا از طریق 9 خط لوله و بخش کوچکی از طریق محموله‌های ال. ان. جی به اروپا منتقل می‌شده. درگیری روسیه و اوکراین و افزایش تنش بین روسیه و اروپا، صادرات گاز روسیه به اروپا را در معرض خطر کاهش جدی قرار داده است. بنابراین روسیه باید بازارهای جدیدی را برای صادرات مازاد گاز خود جایگزین کند یا میزان تولید خود را کاهش دهد. وجود گاز مازاد روسیه، یک فرصت جدی برای ایران در تجارت گاز خود فراهم کرده است که هم اکنون نیز مذاکراتی با طرف روسی به منظور واردات و سوآپ گاز انجام شده است. با توجه به این امر، اتخاذ راهبرد صحیح در مورد تجارت گاز با روسیه دارای اهمیت بالایی است که در این گزارش بدان پرداخته شده است.

بر اساس تحلیلی که محمد امین نبی سروستانی و امین نوربخش پژوهشگران گروه انرژی اندیشکده سیاست­گذاری امیرکبیر در اختیار ایسنا قرار داده اند، با توجه به جنگ روسیه و اوکراین و اعمال تحریم از طرف اروپا و آمریکا، صادرات گاز طبیعی روسیه دچار تغییراتی شده است. روند جریان روزانه صادرات گاز طبیعی روسیه طی سالهای 2019 تا 2022 در شکل 1 قابل مشاهده است.

طبق داده های این تحلیل، مطابق شکل فوق، با فرض ادامه روند فعلی یعنی در صورتی که روسیه در ماه‌های باقیمانده تا پایان سال 2022 به طور متوسط 100 میلیون متر مکعب در روز صادرات داشته باشد، صادرات سالانه گاز طبیعی روسیه به اروپا در سال 2022 نسبت به سال گذشته تقریبا 70 میلیارد متر مکعب کاهش می­‌یابد که این مقدار به صورت مازاد برای صادرات در دسترس قرار می­‌گیرد. گزینه­ های جدی روسیه برای جایگزینی صادرات گاز خود تحت دو سناریو کوتاه­‌مدت (یک ساله) و میان­‌مدت (پنج ساله) تعریف شده است.

افزایش صادرات به چین

آنطور که این تحلیل ادامه می‌دهد، در حال حاضر تنها مسیر صادرات گاز روسیه به چین از طریق خط لوله، خط لوله پاور سیبریا 1 به طول 3000 کیلومتر است که در سال 2019 عملیاتی شده و ظرفیت آن 38 میلیارد متر مکعب است. خط دوم این خط لوله برای انتقال گاز روسیه به چین، هنوز عملیاتی نشده است. طول این خط 2600 کیلومتر است و گاز تولید شده در میادین غرب سیبری را به چین منتقل خواهد کرد. ظرفیت سالانه صادرات این خط لوله 30 میلیارد متر مکعب است. پروژه دیگری تحت عنوان سایوز وستوک در حال برنامه­‌ریزی است که گاز طبیعی را از طریق مغولستان به چین منتقل می­‌کند. این خط لوله بخشی از خط لوله پاور سیبریا 2 است. این خط لوله در صورت تکمیل می­‌تواند سالیانه 50 میلیارد متر مکعب گاز به چین برساند. طبق گزارش BP روسیه در سال 2021، 7.6 میلیارد متر مکعب گاز طبیعی از طریق خط لوله به چین صادر کرده است. با توجه به زیرساخت‌های موجود و اظهارنظرهای مقامات روسی مبنی بر افزایش 20 درصدی صادرات انرژی، روسیه در کوتاه­‌مدت با افزودن 3 تا 5 میلیارد متر مکعب به میزان صادارات سال 2021، می­‌تواند 10 تا 12 میلیارد متر مکعب گاز طبیعی به چین صادر کند. پیش‌بینی می­‌شود در میان مدت (تا سال 2025)، ظرفیت عملیاتی خط لوله پاور سیبریا 1 به 38 میلیارد متر مکعب خواهد رسید. همچنین پیش­‌بینی می­‌شود بخشی از ظرفیت خط لوله سایوز وستوک به میزان 10 میلیاردمترمکعب نیز وارد مدار شده و به میزان صادرات چین و مغولستان افزوده خواهد شد.

افزایش صادرات ال. ان. جی

طبق این تحلیل، یکی از روش­‌های افزایش صادرات گاز روسیه، صادرات به صورت ال. ان. جی بوده که ظرفیت واحدهای موجود در جدول 3 آمده است. مجموع این ظرفیت 28 میلیون تن در سال (39 میلیارد متر مکعب) است. استفاده از این روش برای حجم­‌های بزرگ نیاز به فناوری سطح بالا و سرمایه­ گذاری­‌های بزرگتر دارد؛ لذا در کوتاه مدت نمی­‌توان افزایش قابل توجهی را ایجاد کرد.

بر اساس این داده‌ها، شروع به کار واحد ال. ان. جی پرتوایا با ظرفیت 2.1 میلیارد متر مکعب و آرکتیک ال. ان. جی 2 با ظرفیت 9.24 میلیارد متر مکعب به ترتیب برای سال‌های 2021 و 2022 برنامه‌ریزی شده بودند که به دلایل مختلف از جمله تحریم هنوز به بهره­‌برداری نرسیده‌اند. در مجموع، روسیه در کوتاه مدت 50 میلیارد متر مکعب ظرفیت تولید ال. ان. جی دارد. بر اساس گزارش بی‌پی مقدار صادرات ال. ان. جی روسیه در سال 2021 حدود 40 میلیارد متر مکعب بوده است. بنابراین روسیه در کوتاه­‌مدت حداکثر می­‌تواند 10 میلیارد متر مکعب افزایش تولید ال. ان. جی داشته باشد.

آنطور که گفته شده روسیه در میان­‌مدت (2026-2022) سه واحد مایع­‌سازی دیگر با مجموع 37 میلیارد متر مکعب در حال احداث دارد. مشکل جدی برای بهره­‌برداری این واحدها که با فناوری لینده آلمان در حال ساخت هستند، اعمال تحریم است. با این وجود، به دلیل اینکه روسیه خود دارای توان فنی ساخت واحدهای کوچک ال. ان. جی است، حتی اگر تحریم­‌های اعمال شده ادامه یابد می­‌توان انتظار داشت روسیه بخشی از ال. ان. جی خود را از این طریق توسعه داده و صادر کند. لذا پیش­‌بینی می­‌شود حدود 20 میلیاردمترمکعب در میان­‌مدت به ظرفیت صادرات ال. ان. جی روسیه افزوده شود.

افزایش صادرات به جنوب آسیا و خاورمیانه

طبق این تحلیل، دیگر گزینه روسیه برای تغییر بازار صادرات گاز، بازار خاورمیانه و جنوب آسیا (عراق، کشورهای حاشیه خلیج فارس، پاکستان و هند) است. مطابق شکل 3، برای صادرات به این دو بازار سه مسیر ترکیه، ایران و افغانستان وجود دارد. در این میان، تنها مسیر ایران در کوتاه مدت یکساله قابل برنامه­‌ریزی است، چرا که دو مسیر دیگر فاقد زیرساخت خط لوله بوده و همچنین دارای مشکلات امنیتی سیاسی هستند.

طبق داده‌های این تحلیل، دو مسیر ترکمنستان-ایران و آذربایجان-ایران برای صادرات از طریق ایران قابل استفاده است. از ترکمنستان به ایران دو خط لوله دولت­‌آباد-سرخس-خانگیران در شمال شرق و کردبچه-کردکوی در حاشیه دریای خزر با مجموع ظرفیت 20 میلیاردمترمکعب در سال وجود دارد. انتقال گاز روسیه به ترکمنستان از طریق خط لوله آسیای مرکزی (CAC) با ظرفیت 90 میلیارد متر مکعب متصل می­‌شود که به دلیل فرسوده شدن آن نیمی از این ظرفیت قابل دست­یابی است. لذا عامل محدودکننده در اینجا، ظرفیت خطوط لوله ترکمنسشتان به ایران است. در غرب دریای خزر مسیر خط لوله صادراتی قاضی محمد-آستارا به عنوان محل اتصال ایران به روسیه از طریق آذربایجان است. ظرفیت این خط لوله 10 میلیارد متر مکعب است که برای افزایش حجم عملیاتی نیاز به تعمیر دارد. بنابراین میزان زیرساخت در دسترس برای انتقال گاز روسیه به بازارهای غرب و جنوب آسیا از طریق ایران، حداکثر 30 میلیارد متر مکعب است.

بر اساس این تحلیل، روسیه در دهه گذشته تجربه چنین موقعیتی را داشته است. در سال 2014 و در جریان درگیری نظامی در شرق اوکراین که منجر به جدایی کریمه شد، روسیه به علت نگرانی از دست دادن بازارهایش، به سرعت قرارداد خط لوله پاورسیبریا 1 را به مدت 30 سال و به حجم سالانه 38 میلیارد متر مکعب صادرات گاز به چین از طریق خط لوله منعقد کرد. مذاکرات این قرارداد از سال 2004 بین چین و روسیه آغاز شده بود و به علت مسايل قیمتی تا آن زمان به نتیجه نرسیده بود. اما روسیه برای این که بتواند موازنه سیاسی با اروپا و غرب ایجاد نماید، تنها دو ماه بعد از جدایی کریمه این قرارداد را با قیمتی نزدیک به پیشنهاد چین منعقد کرد. چند ماه بعد نیز عملیات اجرایی این خط لوله آغاز شد.

در شرایط فعلی، واردات گاز از روسیه یک نیاز برای روسیه به شمار می­‌رود و ایران باید مابه‌ازای آن از روسیه در بازار گاز امتیاز مطالبه کند. بنابراین راهبرد ایران در قبال روسیه باید اولا مبتنی بر مدل خرید-فروش گاز (نه سوآپ و ترانزیت) قرار گیرد. زیرا سوآپ و ترانزیت به معنای بازاریابی برای گاز روسیه در منطقه است. ایران باید برای دستیابی به هدف هاب گازی منطقه شدن، بازار گاز منطقه را برای خود حفظ کند و با واردات گاز از روسیه و صادرات آن به بازارهای هدف خود، به سمت تبدیل شدن به هاب گازی منطقه گام بردارد. ثانیا خرید گاز از روسیه بایستی همراه با تخفیف قیمتی باشد، چرا که روسیه در کوتاه­‌مدت گزینه جایگزینی نسبت به ایران ندارد و در بلندمدت نیز مسیر ایران بهترین مسیر برای روسیه است. لذا بر اساس زیرساخت­های موجود خط لوله پیشنهاد می­‌شود ایران در کوتاه مدت یکساله، بین 20 تا 30 میلیارد گاز طبیعی از روسیه خریداری کند. در گام دوم بر اساس یک برنامه میان­‌مدت پنج­‌ساله با ایجاد خط لوله مستقیم با گذر از ترکمنستان به ایران، واردات گاز خود از روسیه را به حداقل 50 میلیارد متر مکعب برساند.

local_offerبرچسب‌ها:

اخبار مرتبط

آخرین اخبار بورس و اقتصاد